Μια φορά κι έναν καιρό, στην Ποντικούπολη ετοίμαζαν μεγάλο ξεφάντωμα, διότι πλησίαζαν οι Απόκριες.Για ελάτε όλοι μαζί να πάμε να διασκεδάσουμε, να γιορτάσουμε, να φάμε και το σπουδαιότερο, να μάθουμε πως γίνεται το αποκριάτικο γλέντι στην Ποντικούπολη.
Πω! Πω! Τα γέλια και οι χαρές με τα τρομπετάκια δίνανε και παίρνανε. Η πλατεία γεμάτη σερπαντίνες, λαμπιόνια, μάσκες και τραπέζια στρωμένα με χρωματιστά τραπεζομάντιλα με λογιών λογιών φαγητά επάνω! Δέντρα στολισμένα με χρωματιστές σημαιούλες και στη μέση της πλατείας στημένη μια εξέδρα για την μπάντα με τους μουσικούς. Πιο δίπλα το δοξάρι του ξιφομάχου του αρουραίου, ο οποίος θα έπαιζε βιολί.
Ο μικρός Πίπης είχε σκαρφαλώσει σε μια βελανιδιά και χωμένος στα φυλλώματα, έτρωγε καραμέλες. Η μαμά του η κυρία Ζουζού κρατούσε τη στολή του πιερότου για να ντύσει τον Πίπη, αλλά εκείνος της είχε κρυφτεί διότι δεν του άρεσε η στολή. Ήθελε να ντυθεί Πινόκιο.
Πίπης εδώ…Πίπης εκεί…πουθενά Πίπης…
«Μπα, τρομάρα μου», έλεγε και μονολογούσε η κυρία Ζουζού ντυμένη αρλεκίνος, «όχι τίποτα άλλο, μα θα μου χαλάσει και το μακιγιάζ.
Σε λίγο άρχισαν να μαζεύονται οι καλεσμένοι. Σε μια γωνιά ο φωτογράφος απαθανάτιζε λογής λογής φιγούρες .
Η κυρία Καμελίτσα πρώτη και καλύτερη ντυμένη, λόγω του ονόματός της, Κυρία με τας Καμελίας! Ο Φρουστ ντυμένος μάγειρας, ο ξιφομάχος αρουραίος, Ζορό, ο κύριος Τάκης ο δικηγόρος, ντυμένος Χανουμάκι, η γιαγιά Πιπίνα είχε ντυθεί καλόγρια, κατέφτασε και η Ζουζού αρλεκίνος και δίπλα της μικρός Πίπης επιτέλους ντυμένος Πινόκιο.
Σε λίγο στην παρέα έφτασε ο Σιδεροφάγος ο κατασκευαστής, ντυμένος μπεκρής. Αλήθεια! Τι αστείος που ήταν!
«Καλέ; Η Φρουφρού που είναι;», ρωτούσε και ξαναρωτούσε η περίεργη Καμελίτσα.
Και από μακριά φάνηκε και η Φρουφρού ντυμένη μπαλαρίνα!
Τελευταία ήρθε η οργανωτική επιτροπή. Θα έδιναν το βραβείο στην καλύτερη μεταμφίεση. Το πάρτι άρχισε, ανοίγοντας το χορό πρώτη η Κυρία Καμελίτσα με το Σιδεροφάγο. Οι μουσικοί με τα βιολιά και τις κιθάρες, τα τύμπανα και τις καραμούζες σκορπούσαν χαρά. Όλλοι χόρευαν και κορτάριζαν την Καμελίτσα και την Φρουφρού, και άλλοι είχαν πέσει με τα μούτρα στα φαγητά. Ο Πίπης με τον πατέρα του τον Φρουστ είχαν γεμίσει τις τσέπες τους με γλυκά.
Βρε τους άτιμους! Εμ βέβαια! Τέτοια ευκαιρία και να την αφήσουν να πάει χαμένη; Όχι δα! Άλλωστε, εκείνη η μέρα ήταν ξεχωριστή και ο καθένας έκανε ότι ήθελε!
Κάποια στιγμή, ο πρόεδρος της επιτροπής, χτύπησε έναν καμπανάκι και αμέσως επικράτησε ησυχία! Είχε φτάσει η στιγμή του βραβείου για την πιο έξυπνη φορεσιά.
Τότε, άρχισαν ένας ένας να περνούν μπροστά από τον πρόεδρο και την επιτροπή κάνοντας ο καθένας γκριμάτσες ανάλογα με τη φορεσιά του!
Μόλις έφτασε η σειρά του σιδεροφάγου ακούστηκαν γέλια και χειροκροτήματα!
Ντυμένος μπεκρής, κρατούσε ένα μπουκάλι γιομάτο κρασί τρέκλιζε, στουπί από το μεθύσι!
Τα χειροκροτήματα γέμισαν τον αέρα και με διαφορά ο Σιδεροφάγος κέρδισε το βραβείο, για την καλύτερη μεταμφίεση!
Το γλέντι, σιγά σιγά, έφτανε στο τέλος του. Τα φώτα χαμήλωναν, οι μαμάδες ποντικίνες έφυγαν με τα παιδιά τους. Οι άντρες τελείωσαν τον μεζέ τους πίνοντας και το τελευταίο ποτηράκι από το κρασί τους.
Χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι για το πόσο θαυμάσια πέρασαν, έδωσαν τα χέρια ευχόμενοι και του χρόνου να ξαναπεράσουν καλύτερα.
Ο φωτογράφος μου έφερε τις φωτογραφίες και εγώ σας έγραψα το παραμύθι, ώστε να μάθετε τι έγινε την Κυριακή της τελευταίας Αποκριάς στην Ποντικούπολη.
Τώρα ζούνε τη συνηθισμένη τους ρουτίνα και είναι όλοι καλά, μα εμείς όπως πάντα ζούμε καλύτερα.
Πηγή: junior2.gr
