Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια δροσερή ρεματιά γεννήθηκαν κάμποσες τρελοπεταλουδίτσες: άσπρες, κίτρινες, γαλάζιες, κόκκινες και παρδαλές με χρωματιστές βούλες.
Πετούσαν χαρούμενες εδώ κι εκεί. Ένα φόβο είχαν μονάχα. Φοβόντουσαν τα πουλάκια που τις κυνηγούσαν. Οι καημένες, δεν μπορούσαν να χαρούν αμέριμνα τις ομορφιές της Άνοιξης. Ο φόβος του εχθρού βασάνιζε την μικρή τους ύπαρξη...
Μια καλή Ηλιαχτίδα τότε, που λυπήθηκε πολύ τις φτωχές πεταλουδίτσες, θέλησε να τις προστατέψει.
- Μικρές πεταλουδίτσες μου, τους είπε, σαν βλέπετε κίνδυνο να μη σας πιάνει πανικός και τα χάνετε. Κρατάτε την ψυχραιμία σας. Προσπαθήστε, σε περίπτωση κινδύνου, να βρίσκει η καθεμιά το κατάλληλο καταφύγιο. Και να κρύβεστε.
- Το κατάλληλο καταφύγιο; Και ποιο είναι, καλή μας Ηλιαχτίδα;
- Η καθεμιά πρέπει να τρέχει και να κρύβεται στο μέρος, στο λουλούδι, στο φύλλο, που ταιριάζει με το χρώμα της. Με το χρώμα των φτερών της. Τότε, ο εχθρός δε θα μπορεί εύκολα να σας ξεχωρίσει.
- Εσύ, για παράδειγμα, Κοκκινόφτερη πεταλουδίτσα, να τρέχεις και να χώνεσαι μέσα σε ένα κόκκινο λουλούδι. Σε μια παπαρούνα, σε ένα άνθος ροδιάς, σε ένα κόκκινο γεράνι ή σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
- Κι εγώ πού να πηγαίνω; ρώτησε μια λευκή πεταλουδίτσα.
- Εσύ Λευκόφτερη, να τρέχεις στα κρίνα ή στα άσπρα τριαντάφυλλα ή τ' άσπρα γαρίφαλα.
- Μα βέβαια. Τώρα καταλάβατε όλες το μάθημά σας.
- Καταλάβαμε και σ' ευχαριστούμε, καλή μας Ηλιαχτίδα. Για να σ' ευχαριστήσουμε τώρα θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε προς τιμή σου.
Κι οι χρωματιστές πεταλουδίτσες άρχισαν τότε ένα χαρούμενο πεταχτό χορό, τραγουδώντας. Ξαφνικά, άκουσαν φτερουγίσματα και κάμποσα πουλάκια πέταξαν προς το μέρος τους.
- Κίνδυνος! Κίνδυνος! Κρυφτείτε πεταλουδίτσες! Τρέξε Κοκκινόφτερη στην Παπαρουνίτσα! Πέταξε Λευκόφτερη, μέσα στ' άσπρο κρίνο! Κίτρινη, στην κίτρινη τρέξε μαργαρίτα! Κι εσύ Γαλανόφτερη, στο γαλάζιο μενεξέ!
Έτσι τους φώναξε, η φίλη τους Ηλιαχτίδα. Κρύφτηκαν οι πεταλουδίτσες. Πέρασε ο κίνδυνος και ξαναβγήκαν να συνεχίσουν το χορό τους.
Ευγενία Παλαιολόγου - Πετρώνδα
- Το κατάλληλο καταφύγιο; Και ποιο είναι, καλή μας Ηλιαχτίδα;
- Η καθεμιά πρέπει να τρέχει και να κρύβεται στο μέρος, στο λουλούδι, στο φύλλο, που ταιριάζει με το χρώμα της. Με το χρώμα των φτερών της. Τότε, ο εχθρός δε θα μπορεί εύκολα να σας ξεχωρίσει.
- Για εξήγησέ μας καλύτερα, Ηλιαχτίδα.
- Εσύ, για παράδειγμα, Κοκκινόφτερη πεταλουδίτσα, να τρέχεις και να χώνεσαι μέσα σε ένα κόκκινο λουλούδι. Σε μια παπαρούνα, σε ένα άνθος ροδιάς, σε ένα κόκκινο γεράνι ή σε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
- Κι εγώ πού να πηγαίνω; ρώτησε μια λευκή πεταλουδίτσα.
- Εσύ Λευκόφτερη, να τρέχεις στα κρίνα ή στα άσπρα τριαντάφυλλα ή τ' άσπρα γαρίφαλα.
- Κι εγώ θα τρέχω στα κίτρινα ανθάκια, στις κίτρινες μαργαρίτες, είπε η Κιτρινόφτερη πεταλουδίτσα.
- Μα βέβαια. Τώρα καταλάβατε όλες το μάθημά σας.
- Καταλάβαμε και σ' ευχαριστούμε, καλή μας Ηλιαχτίδα. Για να σ' ευχαριστήσουμε τώρα θα χορέψουμε και θα τραγουδήσουμε προς τιμή σου.
Κι οι χρωματιστές πεταλουδίτσες άρχισαν τότε ένα χαρούμενο πεταχτό χορό, τραγουδώντας. Ξαφνικά, άκουσαν φτερουγίσματα και κάμποσα πουλάκια πέταξαν προς το μέρος τους.
- Κίνδυνος! Κίνδυνος! Κρυφτείτε πεταλουδίτσες! Τρέξε Κοκκινόφτερη στην Παπαρουνίτσα! Πέταξε Λευκόφτερη, μέσα στ' άσπρο κρίνο! Κίτρινη, στην κίτρινη τρέξε μαργαρίτα! Κι εσύ Γαλανόφτερη, στο γαλάζιο μενεξέ!
Έτσι τους φώναξε, η φίλη τους Ηλιαχτίδα. Κρύφτηκαν οι πεταλουδίτσες. Πέρασε ο κίνδυνος και ξαναβγήκαν να συνεχίσουν το χορό τους.
