Πολλές φορές και σε πάρα πολλούς ρόλους της ζωής μας θέλουμε και προσπαθούμε για το καλύτερο: η επιθυμία μας αυτή να τα πάμε καλά, να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, να τα καταφέρουμε σωστά μας στερεί πολλές φορές την ικανότητα να δούμε μακριά, να κοιτάξουμε στο μέλλον υπολογίζοντας τις συνέπειες της συμπεριφοράς μας. Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπερπροστατευτικούς γονείς: ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις, με στόχο να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σωστά προστατεύοντας τα από τους κινδύνους, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβάνονται ότι τα προστατεύουν, άθελά τους φυσικά, και από την ίδια τη ζωή, την ανάπτυξη και την ωρίμανσή τους.
Ο υπερπροστατευτικός γονιός εκφράζει ανοιχτά τις έντονες και πολυάριθμες ανησυχίες του για το παιδί: για την υγεία του, τη συμπεριφορά του, τις ανάγκες, το χρόνο, τη διατροφή του. Φοβούμενος τους πιθανούς κινδύνους πλέκει ένα προστατευτικό δίχτυ γύρω από το παιδί αφαιρώντας του δραστηριότητες, μειώνοντας τα περιθώρια πρωτοβουλίας και αυτενέργειας και διδάσκοντας υπερβολική προσοχή. Πρόσεχε θα πέσεις!, Βάλε το μπουφάν σου, θα κρυώσεις!, Μην τρέχεις, θα ιδρώσεις και θα κρυώσεις!. Οι υπερπροστατευτικοί γονείς αντιλαμβάνονται τον κόσμο στον οποίο μεγαλώνει το παιδί τους πολύ επικίνδυνο και πολλές φορές μεγαλοποιούν τους κινδύνους.
Το αποτέλεσμα; Τα ίδια τα παιδιά υιοθετούν αυτήν την εικόνα του κόσμου: ένα μέρος απειλητικό, όπου παντού ελλοχεύουν κίνδυνοι και δυσάρεστες συνέπειες. Μεγαλώνουμε λοιπόν φοβισμένα παιδιά. Η αίσθηση του κόσμου που έχουν τους προκαλεί ανασφάλειες και η διαρκής αναμέτρηση με τον πιθανό κίνδυνο μειώνει την εμπιστοσύνη που έχουν στις δυνατότητές τους. Μεγαλώνουμε παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Τους δίνουμε να καταλάβουν πώς ο κόσμος είναι τόσο επικίνδυνος και τρομακτικός που οι ίδιες τους οι δυνάμεις δεν αρκούν για να τα βγάλουν πέρα. Στρέφουν το βλέμμα τους σε εμάς για να πάρουν την έγκριση, την αποδοχή και την άδειά μας σε κάθε τους βήμα. Τα παιδιά αυτά αισθάνονται μεγάλη ανάγκη να βρίσκονται κοντά στους μεγάλους και εξαρτώνται συναισθηματικά και πρακτικά από αυτούς, με αποτέλεσμα να διαθέτουν συχνά λιγότερη ωριμότητα από τους συνομηλίκους τους. Αργότερα στη ζωή τους, κουβαλώντας αυτή την αίσθηση του κινδύνου από την παιδική τους ηλικία, δεν αναζητούν νέες εμπειρίες, δεν βουτάνε στη ζωή και ζουν με φόβους, ανασφάλειες και άγχος που δυσχεραίνουν την καθημερινότητά τους και μειώνουν την ποιότητα της ζωής τους.
Φυσικά και όλοι οι γονείς, υπερπροστατευτικοί και μη, θέλουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Θέλουμε να τα προστατέψουμε, να τα αγκαλιάσουμε, να τους δώσουμε το καλύτερο που έχει να προσφέρει η ζωή, Σκεφτείτε όμως: μπορεί το παιδάκι μας να μην πέσει στις κούνιες όμως ταυτόχρονα δε θα ευχαριστηθεί το παιχνίδι, που του είναι τόσο απαραίτητο...
