Νανουρίσματα

Από: Unknown σε Παραμύθια και ποιήματα

Το νανούρισμα ίσως είναι μια από τις πιο τρυφερές στιγμές μεταξύ μάνας και παιδιού.

Είναι σιγανό και μονότονο τραγούδι που τραγουδούν οι μητέρες για να κοιμίσουν το μωρό τους.

Νανουρίσματα υπάρχουν σε όλους τους λαούς από πολύ παλιά.

Πυρήνας των νανουρισμάτων είναι τα διάφορα επιφωνήματα, που λέγονται με ήρεμο και μονότονο τρόπο (νάνι-νάνι κ.τ.λ.).

Έτσι σχηματίστηκαν μικρά ποιήματα που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η έκφραση της μητρικής τρυφερότητας.

Ύπνε, που παίρνεις τα μωρά, έλα πάρε και τούτο

μικρό μικρό σου το ‘δωσα, μεγάλο φέρε μου το.

Μεγάλο σαν ψηλό βουνό, ίσιο σαν κυπαρίσσι

κι οι κλώνοι του ν’ απλώνουνε σ’ ανατολή και δύση.

νάνι, νάνι, νάνι, νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει

Έλα αηδονάκι μου κι εσύ στην κούνια να καθίσεις

με τη γλυκιά σου τη λαλιά να μου το νανουρίσεις.

Νάνι και το νανουρίζω, τρία κάστρα του χαρίζω

το Μισίρι και την Πόλη τη Μικρά Ασία όλη.

Έλα, ύπνε, ύπνωσέ το και γλυκά σεργιάνισέ το.

Μικρά Ασία

Πάρε το ύπνε το παιδί κι άμε το στα περβόλια

Γέμισε τα στηθάκια του γαρύφαλλα και ρόδα.

Κοιμήσου εσύ, μωράκι μου, σε κούνια καρυδένια,

σε ρουχαλάκια κεντητά και μαργαριταρένια.

Κοιμήσου με τη ζάχαρη, κοιμήσου με το μέλι

και νίψου με το ανθόνερο, που νίβονται οι αγγέλοι.

Κρήτη

Έλα, ύπνε, και πάρε το και παν και κοίμησέ το

και σαν λαλήσει ο πετεινός έλα και ξύπνησέ το, νανά, νανά.

Ο ύπνος τρέφει το μικρό κι η υγειά το μεγαλώνει

κι η Παναγιά η Δέσποινα το καλοξημερώνει, νανά, νανά.

Νανά μου το κοιμίσανε, τρεις αδερφές κι η μάνα.

μα κείνο δεν κοιμότανε, μόν’ ήθελε και σκλάβα, νανά, νανά.

Κοιμάται ο ήλιος στα βουνά, κοιμάται στα λαγκάδια,

κοιμάται το μικρούλι μου πα στα μαργαριτάρια, νανά, νανά.

Μυτιλήνη

Έλα, ύπνε, κοίμησέ το και γλυκά νανούρισέ το,

έλα, ύπνε, από τη Χιο, κι αποκοίμα μου το γιο.

Έλα, ύπνε, κοίμησέ το και γλυκά νανούρισέ το,

έλα, ύπνε, από την Πόλη κι αποκοίμα μου την κόρη.

Πελοπόννησος

Νάνι του Ρήγα το παιδί, του βασιλιά τ' αγγόνι.

Νάνι του κήπου η πασχαλιά, του Μάη το χελιδόνι.

Κοιμήσου φως της χαραυγής κι άστρο χρυσό τ' Απρίλη

κι η Παναγιά στον ύπνο σου χαμογελά στα χείλη.

Κάμε τον ύπνο σύννεφο και τ' όνειρό σου πάχνη

κι ένα πουλί τ' αυγερινού να σ' ανταμώσει ψάχνει.

Νάνι του Ρήγα το παιδί, του βασιλιά τ' αγγόνι.

Νάνι του κήπου η πασχαλιά, του Μάη το χελιδόνι.

Μάνος Χατζηδάκις

Θα κεντήσω, πάνω στου αλόγου σου τη σέλλα

με διαμαντόπετρες σωρό

του φεγγαριού το πηγαινέλα

στο πελαγίσιο το νερό.

Αγόρι μου, αγόρι μου

αγόρι μου να σε χαρώ.

Θα κεντήσω στ’ ασημοπίστολα σου πλάι,

της χελιδόνας το φτερό

κι έναν σταυρό να σε φιλάει

τις νύχτες που σε καρτερώ.

Θα κεντήσω πάνω στο δίκοπό σου λάζο

το βλέμμα σου το καθαρό

αυτό το βλέμμα το γαλάζιο

που δε χορταίνω να θωρώ.

Μάνος Λοΐζος

Κοιμήσου τώρα, κλειστ' τα μάτια

ανάσα μου μοσχοβολιά,

Κήπος βαθύς, γλυκό ποτάμι

στο προσκεφάλι τα μαλλιά.

Ο ύπνος ήρθε και σου φέρνει

κοπάδι κίτρινα πουλιά

μάτια μου

φως των ομματιών μου

μάτια μου

μάτια από μέλι και φιλιά.

Στην πόρτα στέκει τ΄ όνειρό σου

κορίτσι μου μην πας μακριά

εδώ κοντά, γύρω στο σπίτι

έξω στον δρόμο, είν' ερημιά.

Ακόμη πόσο θε να σ΄ έχω

δεμένη με χρυσή κλωστή

μάτια μου

φως των ομματιών μου

μάτια μου

κόσμε, αγάπη μου χρυσή.

Σταύρος Ξαρχάκος, Ιάκωβος Καμπανέλλης