Η Σοφούλα ξύπνησε πάλι σήμερα πολύ νωρίς. Φίλησε τον ροζ αρκούδο της, που την συντρόφευε μέρα νύχτα από τότε που θυμάται τον εαυτό της, και πήγε στο μπάνιο να πλυθεί και να καλλωπιστεί. Ήταν, βλέπετε, Παρασκευή -μέρα σχολείου.
«Αχ, αρκούδε μου», αναστέναξε λυπημένη, «αύριο ξεκινά το Σαββατοκύριακο. Πόσο βαριέμαι τα Σαββατοκύριακα! Κανένας δεν ξυπνάει νωρίς και όλοι είναι χαρούμενοι χωρίς λόγο. Γιατί να είσαι χαρούμενος που δεν πας σχολείο και δεν βλέπεις τους φίλους σου; Γιατί να είσαι χαρούμενος όταν δύο μέρες δεν μαθαίνεις ούτε ένα τόσο δα μικρό πραγματάκι».
Κοίταξε τον πιστό της φίλο με προσμονή. Πάντοτε ήλπιζε ότι από το πρόσωπό του θα έφευγε αυτό το κενό βλέμμα και θα έδινε απάντηση σε όλες τις ερωτήσεις που 10 χρόνια τώρα του έκανε. Όμως, ο αρκούδος παρέμενε ανέκφραστός, παγιδευμένος στο πάνινο σώμα του, χωρίς να μπορεί να εκφράσει την αγάπη και την συμπόνια του.
Απογοητευμένη η Σοφούλα, τον έχωσε μέσα στο σακίδιό της και πήγε στην κουζίνα να βρει την μαμά της, να την φιλήσει και να πάρουν μαζί πρωινό. Η μαμά την είδε έτσι λυπημένη και ζήτησε να μάθει τι της συμβαίνει.
«Ο χαζοαρκούδος που μου δώσατε για παρέα δεν είναι στ’ αλήθεια καθόλου καλή συντροφιά. Οι φίλοι δεν μένουν σιωπηλοί όταν ένας φίλος έχει προβλήματα», είπε και έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια της.
Η μαμά χαμογέλασε. Ήξερε πως αυτό που περνούσε η κόρη της δεν ήταν κάτι απλό, αλλά όταν ήταν μικρή είχε βιώσει την ίδια ακριβώς απογοήτευση από την κούκλα της, την Πατατούφα.
«Σε καταλαβαίνω, Σοφούλα», είπε η μαμά, «Όμως ο αρκούδος σου και εσύ είστε από διαφορετικούς κόσμους. Πρέπει να ανακαλύψεις σε ποιο σημείο η φαντασία γίνεται πραγματικότητα και τότε θα μπορείς να μιλήσεις μαζί του όσο θες».
Το κορίτσι χάρηκε που η μαμά είχε δώσει λύση στο πρόβλημά της και πέρασε όλα τα διαλείμματα σκεπτόμενη το μέρος στο οποίο η φαντασία συναντά την πραγματικότητα. Μήπως ήταν η τηλεόραση; Τα βιβλία; Το σινεμά; Το θέατρο; Μήπως αν ανέβαιναν μαζί σε ένα αερόστατο και πετούσαν ανάμεσα στα σύννεφα;
Όχι! Η μαμά ποτέ δεν θα έδινε μια τόσο ριψοκίνδυνη λύση.
Και οι ώρες περνούσαν και το κορίτσι όλο και σκεφτότανε… Στο τέλος, έπεσε η νύχτα και η Σοφούλα έπρεπε να πάει στο κρεβάτι της. Την ώρα, όμως, που ξάπλωνε στο κρεβάτι της και ετοιμαζόταν να εναποθέσει το κεφάλι της στο μοσχομυριστό και αφράτο μαξιλάρι της, το συνειδητοποίησε.
«Στα όνειρα», φώναξε, «Η φαντασία γίνεται πραγματικότητα στα όνειρα!».
Εκείνο το βράδυ η Σοφούλα έπεσε για ύπνο χαμογελαστή γιατί ήξερε πως θα είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνάντηση. Και όντως την είχε!
Είδε πως περπατούσε με τον αρκούδο της σε ένα πάρκο. Βάδιζαν και μιλούσαν με τις ώρες. Της απαντούσε σε κάθε ερώτηση που του έκανε και επιτέλους είδε πως ο φίλος της ήταν πολύ σοφός και λογικός. Όταν πλησίαζε η ώρα που η Σοφούλα θα ξυπνούσε ο αρκούδος της είπε:
«Σχετικά με αυτό που με ρώτησες το πρωί, ο κόσμος αγαπά τα Σαββατοκύριακα γιατί κοιμάται παραπάνω και ονειρεύεται όποιον θέλει να δει. Όπως εσύ εμένα τώρα. Όταν θα ξυπνήσεις, όμως, μην προσπαθήσεις να κοιμηθείς και πάλι. Ξεκίνα την ημέρα σου σαν να πρόκειται να πας στο σχολείο. Πλύσου ντύσου, ετοιμάσου. Κι αν θες να δεις φίλους, κάλεσέ τους στο σπίτι σου. Κι αν θες να μάθεις κάτι παραπάνω, διάβασε ένα βιβλίο ή ζήτα από την μαμά σου να πάτε μια βόλτα. Κάθε μέρα, κάθε μέρος, κάθε άνθρωπος έχει μια γνώση που ζητά να μοιραστεί».
