Βρίσκονταν κάποτε σε μια αποθήκη δέκα όμορφα γυαλιστερά, γεμάτο χρώματα μπαλόνια, όλα ίδια στο σχήμα, στρογγυλά! Ήταν φουσκωμένα και πιασμένα με σχοινάκια τα οποία ήταν δεμένα σε μια βάση. Ήταν τόσο όμορφα! Ακόμα και τα ίδια καμάρωναν τον εαυτό τους στον καθρέφτη της αποθήκης!
- Τι ωραία που είμαστε! Δείτε χρώματα!!
- Άκουσα ότι θα στολίσουμε το πάρτυ ενός αγοριού.
- Σίγουρα θα κάνουμε φοβερή εντύπωση στα παιδιά που θα είναι εκεί!
Κάποιο από τα μπαλόνια κοίταξε κάτω και είδε κάτι που τράβηξε αμέσως την προσοχή όλων.
- Επ, ποιος είσαι εσύ; φώναξε το μπαλόνι σε αυτό που έβλεπε και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν.
- Είμαι μπαλόνι κι εγώ! Είπε εκείνο από τη θέση που βρισκόταν, ξαπλωμένο στο πάτωμα.
Ήταν πολύ διαφορετικό από τα υπόλοιπα μπαλόνια. Μακρύ σε σχήμα και πολύ στενό, με ένα χρώμα αλλιώτικο από τα άλλα, σχεδόν χρυσό. Ήταν φουσκωμένο και παρατημένο στο πάτωμα.
- Χα, χα! Ακούστε παιδιά, είναι μπαλόνι! Απάντησε ένα από τα δεμένα μπαλόνια και όλα τα υπόλοιπα ξέσπασαν σε γέλια!
- Και τι σόι μπαλόνι είσαι έτσι μακρόστενο; Πώς θα σε κρατούν τα παιδιά και θα παίζουν;
- Μα εγώ...
- Σίγουρα ο κλόουν που μας φούσκωσε πριν από λίγο έκανε λάθος και γι’ αυτό σε παράτησε. Μάλλον θα είσαι το μοναδικό στον κόσμο με τέτοιο σχήμα!! Τι ατυχία μικρέ...
Το μπαλόνι λυπήθηκε πολύ. Κοίταξε δειλά άλλη μια φορά τα μπαλόνια που κρέμονταν ακριβώς από πάνω του και το έπιασε το παράπονο. Γιατί να είχε φτιαχτεί τόσο αλλιώτικο από τα άλλα; Άρχισε κιόλας να πιστεύει πως ήταν πολύ άσχημο. Είναι άδικο σκεφτόταν, να είναι ένα μπαλόνι που δεν έχει ωραίο χρώμα και δεν χρησιμεύει σε τίποτα.. Μάλλον κάποιο λάθος είχαν κάνει στο εργοστάσιο κατασκευής.
- Και τι χρώμα είναι αυτό; Πρώτη φορά βλέπουμε τέτοιο χρώμα, συνέχισαν να κοροϊδεύουν τα στρογγυλά μπαλόνια.
- Εμπρός λοιπόν, ξεκινάμε, είπε δυνατά σαν να μιλούσε στα μπαλόνια. Πήρε τα δεμένα στο ένα του χέρι και με το άλλο κράτησε το μακρόστενο που ήταν στο πάτωμα. Λίγο πριν κλείσει την πόρτα ξαναγύρισε πίσω, πήρε ένα σακουλάκι που είχε μέσα κάτι χρωματιστό και συνέχισε. Έβαλε τα δεμένα μπαλόνια σε μια άκρη, να στολίζουν το πάρτυ και ακούμπησε το μακρόστενο μπαλόνι και το σακουλάκι στο τραπέζι, μαζί με άλλα πράγματα που είχε φέρει.
Τα παιδιά είχαν φτάσει από νωρίς. Δυνατή μουσική, λαχταριστός μπουφές και παντού σκορπισμένα δώρα για το αγόρι που είχε γενέθλια.
Ο κλόουν πήρε δύο ντραμς και με αστείο τρόπο τα χτύπησε και τράβηξε την προσοχή των παιδιών!
Ο κλόουν πήρε δύο ντραμς και με αστείο τρόπο τα χτύπησε και τράβηξε την προσοχή των παιδιών!
- Λοιπόν αγαπητά μου παιδιά! Επειδή ξέρω πόσο πολύ σας αρέσουν τα παιχνίδια με τους πειρατές, σας έχω μια έκπληξη. Θα φτιάξουμε για όλους σπαθιά και πειρατικά καπέλα από μπαλόνια!
- Μα, πώς; Αναρωτήθηκαν τα στρογγυλά μπαλόνια και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
- Δεν είμαι μόνος μου! Είναι κι άλλοι όπως εγώ! Κοιτάξτε! Φώναζε χαρούμενο το χρυσαφένιο μπαλόνι!
Τα υπόλοιπα μπαλόνια δεν πίστευαν στα μάτια τους.. Ο κλόουν τότε με επιδέξιες κινήσεις, τα λύγιζε και τους έδινε όμορφα σχήματα. Καπέλα, ζώνες και σπαθιά για τα αγόρια, λουλούδια και σκυλάκια για τα κορίτσια και ότι άλλο ήθελε το κάθε παιδί.
- Και τέλος, είπε ο κλόουν, το ξεχωριστό αυτό χρυσό μπαλόνι, θα γίνει το σπαθί του αρχηγού των πειρατών που έχει σήμερα τα γενέθλιά του!
Το χρυσό μπαλόνι όχι μόνο κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνο του, αλλά ήταν και το πιο σημαντικό από όλα, το πιο ξεχωριστό.
- Τελικά δεν ήμουν τόσο ασήμαντος όσο νομίζατε! Είπε στα μπαλόνια που τον κοίταζαν μετανιωμένα που του είχαν μιλήσει τόσο άσχημα.
- Μας συγχωρείς, του είπαν και φαινόταν να το εννοούν πραγματικά.
Όλα τα παιδάκια έπαιζαν χαρούμενα. Ξαφνικά ένα σταμάτησε και διέκοψε το παιχνίδι για να ζητήσει κάτι.
- Κι εκείνα τα ασήμαντα μπαλόνια; Μπορούμε κύριε κλόουν να τα σπάσουμε;
- Φυσικά! Είπε ο κλόουν. Αφού το θέλετε!
Τα παιδιά με το σύνθημα του κλόουν έτρεξαν να τα σπάσουν.
Το παιδί όμως που κρατούσε το χρυσό σπαθί έμεινε πίσω. Όπως το είχε στα χέρια του, κοίταξε πόσο όμορφο ήταν και σκέφτηκε πως θα ήταν κρίμα να σπάσουν τους φίλους του.
Το παιδί όμως που κρατούσε το χρυσό σπαθί έμεινε πίσω. Όπως το είχε στα χέρια του, κοίταξε πόσο όμορφο ήταν και σκέφτηκε πως θα ήταν κρίμα να σπάσουν τους φίλους του.
- Σταματήστε! Φώναξε πολύ δυνατά για να τον ακούσουν! Τίποτα δεν είναι ασήμαντο! Ακόμα και αυτά τα μπαλόνια μπορούν να χρησιμεύσουν σε κάτι. Δείτε! Θα πάρουμε μαρκαδόρους και θα ζωγραφίσουμε πάνω τους πρόσωπα. Έτσι θα μπορούν να παριστάνουν τους αιχμαλώτους στο πειρατικό μας καράβι!
- Ναι!!!! Φώναξαν τα παιδιά!
Μεμιάς ξεπήδησαν ένα σωρό αστείες φάτσες. Μπλε πειρατές, πράσινοι και κίτρινοι θαλασσοπόροι, ροζ και κόκκινες πριγκίπισσες, αιχμάλωτες των πειρατών. Το παιχνίδι και η φαντασία των παιδιών δεν είχε τελειωμό.
Τα μπαλόνια ένιωσαν μεγάλη ανακούφιση και πέρασαν πολύ όμορφα! Στο τέλος τα παιδιά τα πήραν μαζί τους για να τα στολίσουν στα δωμάτιά τους. Πριν αποχαιρετιστούν, τα στρογγυλά μπαλόνια ευχαρίστησαν τον χρυσό φίλο τους γιατί χάρη σ’ αυτόν πήραν και πάλι αξία!
Τα μπαλόνια ένιωσαν μεγάλη ανακούφιση και πέρασαν πολύ όμορφα! Στο τέλος τα παιδιά τα πήραν μαζί τους για να τα στολίσουν στα δωμάτιά τους. Πριν αποχαιρετιστούν, τα στρογγυλά μπαλόνια ευχαρίστησαν τον χρυσό φίλο τους γιατί χάρη σ’ αυτόν πήραν και πάλι αξία!
Εκείνο το πάρτυ έμεινε αξέχαστο σε όλους.
Συγγραφή: Αθανασία Γαϊτανίδου
Εικονογράφηση: Μαίρη ΛαμπαδαρίουΕκδόσεις Σαΐτα
