Ζούσε κάποτε σ’ ένα όμορφο χωριό ένα όμορφο κορίτσι με πολύ γλυκά ματάκια και χαμόγελο όλο λάμψη. Το έλεγαν Μελένια μα όλοι την φώναζαν Ένια!
Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί έκανε μονάχα μια ευχή:
Ήταν το μεγάλο όνειρό της να μιλήσει στο φεγγάρι, να του πει τα μυστικά της, να βρει ένα τροπο να ανέβει στο φεγγάρι και φίλο της αμέσως να τον κάνει.
Μια φωτισμένη νύχτα, διαφορετική από όλες τις άλλες, άκουσε ξαφνικά έναν ήχο τόσο γλυκό.. «Έι ψιτ! Κοριτσάκι!»
Η Μελένια κοίταξε αμέσως δίπλα της μα δεν ήτανε κανείς! Κοίταξε και προς τη πόρτα μα και εκεί δεν φάνηκε κανείς!
«Ποιος μου μίλησε;» ρώτησε με ματάκια ορθάνοιχτα και γουρλωτά.
«Είμαι το φεγγάρι. Με ζήτησες! έτσι δεν είναι;»
Η Μελένια κοίταξε στον ουρανό και τυφλώθηκε απ’ το φως του.
«Πωπω! Λάμπεις σαν αστέρι!» Φώναξε ενθουσιασμένη.
«Ναι... είμαι πολύ φωτεινός απόψε, γιατί κάποιος νοιάζεται για μένα.» Απάντησε το φεγγάρι.
Η μικρή Ένια ένιωθε τόση χαρά που μιλούσε στο φεγγάρι, και δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά της.
«Κλαις;» της ψιθύρισε το φεγγάρι και ήρθε λίγο πιο κοντά της.
«Ναι...» Αποκρίθηκε η μικρούλα.
«Έλα μαζί μου!» της είπε δυνατά το φεγγαράκι και της άπλωσε το χέρι του για να την πιάσει.
Και οπ! Μ' ένα σάλτο η Μελένια βρέθηκε στην αγκαλιά του.
«Παίρνω λίγο απ' το φώς σου και γίνομαι κι εγώ λαμπερή σαν εσένα!» του είπε.
«Κι εγώ παίρνω λίγο από την ομορφιά σου και γίνομαι όμορφος πολύ. Θέλεις να πετάξουμε μαζί;» τη ρώτησε γεμάτος ανυπομονησία.
«Θέλω!» φώναξε η Ένια. Και τότε σαν να ήταν μαγικό κάτι πανέμορφο συνέβη.
Φεγγαράκι και Μελένια ξαφνικά έγιναν ένα!
Δεν ξεχώριζες ποιος ήταν, πού καθόταν, τι φορούσε, ούτε κοριτσάκι έβλεπες, μα ούτε και φεγγαράκι...
Μια λάμψη δυνατή γέμισε όλο το σκοτάδι και η νύχτα έγινε μέρα και τ' άστρα όλα χαθήκαν! Μόνοι τους αγκαλιασμένοι, φεγγαράκι και Μελένια χόρευαν χορό δικό τους με χαρά πολύ μεγάλη.
Κι άρχισε μια μουσική να παίζει. Μία σιγανά και μία δυνατά.
Παραράμ και ταμ ταμ ταμ! Ήταν ο ήχος της αγάπης. Όλα έμοιαζαν με αγάπη εκείνη την στιγμή. Και τα χρώματα ζωντάνεψαν στου ουρανού τα μέρη . Και οι δυο φίλοι χορευοντας, κυλίστηκαν στις γαλάζιες πεδιάδες του ουρανού και στα πολύχρωμά του σύννεφα έπαιζαν κρυφτό σαν να ήταν φίλοι χρόνια πολλά πριν.
Ώσπου όλη αυτή η λάμψη έγινε έκρηξη μεγάλη κι όλος ο ουρανός γέμισε φεγγαράκια και Μελένιες!
Ήταν τόσο μαγικό! Μια δύναμη μεγάλη!
Μα αυτό δεν κράτησε πολύ. Ύστερα ξαφνικά όλα χάθηκαν.
Φεγγαράκια και Μελένιες γίνανε ξανά από ένα.
Πάψανε και οι χοροί και όλα τα παιχνιδια.
Η Μελένια επανήλθε ξαφνικά πάνω στη γη.
Μ’ ένα πήδο βρέθηκε ξαφνικά στο κρεβάτι της!
Και το φεγγαράκι έμεινε μόνο ξανά και κοιτούσε τη Μελένια.
«Θα σε αγαπώ για πάντα» του ψιθύρισε γλυκά η μικρούλα και της ξέφυγε ένα δάκρυ απ' τα ματάκια της τα λαμπερά.
«Θα είσαι πάντα στην καρδιά μου όμορφό μου κοριτσάκι. Τώρα είσαι το όνειρό μου και θα σε προσέχω» της απάντησε το φεγγαράκι.
Κι έτσι φεγγαράκι και Μελένια έμειναν αγαπημένοι. Ίσως όχι ενωμένοι, μα απίστευτα αγαπημένοι.
Κι αν ποτέ σου δεις ανθρώπους που θα λάμπουνε πολύ, να το ξέρεις πως κάποια νύχτα συναντήθηκαν με ένα φεγγαράκι και μοιράστηκαν μαζί του το πιο μεγάλο μυστικό...
